این منم انسان خاکی ، بی فروغ و غمگنانه
بشنو اوای دلم را ، ای تو نور  جاودانه

ای پناه آخرینم ، درهجوم بی پناهی
من به دوش خسته دارم ، بار سنگین گناهی

 از درون چاه وحشت ، می کشم فریاد حسرت
مانده ام سردرگریبان ، من به منزلگاه حیرت

پشت این دیوار ظلمت ، از سیاهی در هراسم
ای فروغ جاودانه من سراپا التماسم

این منم انسان خاکی ، بی فروغ و غمگنانه
بشنو آوای دلم را ، ای تو نور جاودانه

شوق وصف تو دمیده ، در سراپای وجودم
خوش ترم اینجا بسوزد ، پیش پایت تاروپودم

من اگر پابند خاکم ، ازتو می جویم رهایی
بشنو آوای دلم را ، پای دیوار جدایی

درحجاب کاردنیا ، گربمانم تا بمیرم
روزی آخر درپناهت ، زندگی ازسر بگیرم

نوشته شده در یکشنبه 91/1/13ساعت 6:39 عصر توسط گل پرپرشده نظرات ( ) | |